Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ





Ντοκυμανταίρ του National Geographic για τη Μικρασιατική καταστροφή
Σμύρνη, η Καταστροφή μιας Κοσμοπολίτικης Πόλης, 1900-1920, είναι ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ του 2012, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Ηλιού. Το ντοκιμαντέρ που είχε μεγάλη επιτυχία, φέρνει στο φως άγνωστο οπτικό αρχειακό υλικό για την Σμύρνη των αρχών του 20ου αιώνα από αρχεία της Αμερικής και της Ευρώπης. [Βικιπαίδεια] Σκηνοθέτης: Μαρία Ηλιού Κινηματογράφος: Άλλεν Μουρ

Διαβάστε εδώ και ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΕΡΙΖΩΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Επιμέλεια: Μ.Hulot Το χρονικό της προσφυγιάς μέσα από 20 συγκλονιστικές αφηγήσεις. 
                                                              Πηγή: www.lifo.gr
Διαβάστε επίσης εδώ μύθους και αλήθειες για τους πρόσφυγες του 1922 Ο ξεριζωμός και η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών. Γεγονότα τραυματικά γεννούν ποικιλία μύθων. Όσο μεγαλώνει η χρονική απόσταση, μειώνεται η εξοικείωση μ’ αυτά και η κατανόησή τους. Η στρεβλή συλλογική μνήμη τρέφεται από τη νοσταλγία των «χαμένων πατρίδων». Η αποκατάσταση και αφομοίωση των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής ως το μεγαλύτερο ειρηνικό επίτευγμα του νεοελληνικού κράτους. Η εχθρότητα των γηγενών εναντίον των προσφύγων. 
                                                               Πηγή: www.lifo.gr

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2020

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μια ιστορία της Θεσσαλονίκης...
Ντοκιμαντέρ με αφορμή τα 75 χρόνια (το 2015) μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο και τις θηριωδίες των Γερμανών, σε μια πόλη που οι Εβραίοι είναι πλέον μεγάλη αναλογία του πληθυσμού της, το 1900 αριθμούσε 158.000 κατοίκους με 90.000 Εβραίους, 30.000 Μουσουλμάνους, 30.000 Έλληνες, 8.000 Βουλγάρους, Αρμένιους, Σέρβους...
Τελικά η ειρήνη είναι μια μικρή περίοδος ανάμεσα σε πολλούς πολέμους. Δείτε τι γίνεται στη γειτονιά μας και πόση ανθρωπιά λείπει. Ο Συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου στο αφήγημά του “Εν ταις ημέραις εκείναις” γράφει: "Η Θεσσαλονίκη για αρκετές ημέρες, όχι περισσότερες από μήνα, είχε πλημμυρίσει από κίτρινα κινούμενα άστρα".

Η ταινία «Ποκλόσι» έχει προκαλέσει τεράστιο θόρυβο στην Πολωνία, διχάζοντας όχι μόνο το κοινό, αλλά και τους πολιτικούς. Ο τίτλος της ταινίας που σημαίνει «Ο θερισμός» και πιο ελεύθερα «Οι συνέπειες», αναφέρεται στο πώς οι κάτοικοι ενός πολωνικού χωριού με την υποκίνηση των γερμανών κατακτητών οδήγησαν τους εβραίους συμπολίτες τους σε έναν αχυρώνα και τους έκαψαν. Στη συνέχεια ιδιοποιήθηκαν τα σπίτια και την περιουσία των νεκρών. Η υπόθεση ξεκινά με έναν πολωνό μετανάστη στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος γυρίζει στον γενέθλιο τόπο του, όπου ανακαλύπτει σταδιακά τις βαναυσότητες που έγιναν κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου. Έκπληκτος ανακαλύπτει πώς και ο πατέρας του ήταν ανακατεμένος στη σφαγή. Σύμφωνα με τον πολωνό παραγωγό της ταινίας, Νταριούς Γιαμπλόνσκι: «Η ταινία δεν αφορά το γεγονός ότι αυτό το έγκλημα διεπράχθη από το 1% των Πολωνών ή το 1 χιλιοστό των Πολωνών. Δεν έχει σημασία, ακόμη κι αν ήταν μόνο ένας ο σφαγέας. Θα έπρεπε να το γνωρίζουμε, γιατί είμαστε Πολωνοί και δεν φοβόμαστε την ιστορία μας». «Ο Θερισμός» έχει αφήσει ανάμικτα συναισθήματα στους θεατές. Μερικοί κατηγόρησαν τους πολωνούς ηθοποιούς που συμμετέχουν ότι συκοφαντούν τη χώρα τους. Ο ηθοποιός Μάτσιε Στουρ, που πρωταγωνιστεί, ομολογεί ότι έχει δεχτεί απειλές κατά της ζωής του. Υπερασπίζεται την ταινία, γιατί πιστεύει ότι μόνο αν φωτίσεις το σκοτεινό παρελθόν μπορείς να έχεις μέλλον ως λαός: «Εναπόκειται σε μας τους ίδιους, να μην κάνουμε ξανά παρόμοια πράγματα, που θα μας προκαλέσουν ντροπή ή θα μας αναγκάσουν να τα κρύψουμε κάτω από το χαλί». Η ταινία στηρίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη, στην πόλη Γιεντβάμπνε. Μια έρευνα της πολωνικής κυβέρνησης αποκάλυψε ότι στις 10 Ιουλίου 1941, ναζί και ντόπιοι συνεργάστηκαν στη σφαγή τουλάχιστον 340 Εβραίων. Μερικούς τους έκαψαν μάλιστα ζωντανούς, κλείνοντάς τους σε έναν αχυρώνα. Η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας διαφωνεί με την ταινία. Η ταινία έχει προκαλέσει τεράστια συζήτηση στην Πολωνία, 60 χρόνια μετά τα αληθινά γεγονότα, σχετικά με τον ρόλο των Πολωνών στην ιστορία. Μέσα σε δύο μήνες, 250.000 Πολωνοί είδαν την ταινία. Είναι ένας τεράστιος αριθμός θεατών, σε σχέση με το θέμα που πραγματεύεται το φιλμ.
Η Σόνια Κ. έχει ακόμη πάνω στο αριστερό της χέρι το φρικιαστικό στίγμα του Άουσβιτς, τον αριθμό κρατουμένου στο διαβόητο αυτό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί έχασε τους γονείς και τον μικρό της αδερφό. Και σήμερα, 75 χρόνια μετά, βλέπει στα γεγονότα του Σάρλοτσβιλ επικίνδυνες ομοιότητες με τα όσα βίωσε. Όπως λέει, οι ναζί του τότε με τους νεοναζιστές τού σήμερα μοιράζονται την ίδια «θρησκεία», το μίσος που παραμένει πάντα το ίδιο επικίνδυνο.
Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσ/νίκης - Η ανάγκη της μνήμης (Ρένα Μόλχο - Ιστορικός Συγγραφέας/Ερευνήτρια, Δημοσθένης Δώδος - πρώην Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ, Στράτος Δορδανας - Καθηγητής Ιστορίας ΠΑΜΑΚ)
Εβραίοι της Θεσσαλονίκης. 
Η Πόλη τιμά την ιερή τους μνήμη Εβραίοι της Θεσσαλονίκης. Η Πόλη τιμά την ιερή τους μνήμη Τέτοιες μέρες τον παγωμένο Μάρτιο του ΄43 ο θάνατος είχε αρχίσει να στήνει για τα καλά το αποτρόπαιο σκηνικό του πάνω από τα γκέτο των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Στις 15 του ίδιου μήνα από τη συνοικία του βαρόνου Χιρς θα αναχωρούσαν οι πρώτοι επιβάτες των συρμών του ολέθρου, με προορισμό 1.500 χιλιόμετρα μακρυά, το απόκοσμο Άουσβιτς. 
 Θα χρειαζόταν με βάση τις επίσημες καταθέσεις των Ναζί στη Δίκη της Νυρεμβέργης, άλλες 15 τέτοιες μεταφορικές αμαξοστοιχίες. Το θανάσιμο οδοιπορικό μέχρι τον λυτρωτικό θάνατο από τα μαρτύρια κρατούσε συνήθως από 7 έως 9 ημέρες μέσα στα κλειστά βαγόνια. 
 Στοιβαγμένες σαν τα ζώα 46.091 ψυχές Θεσσαλονικιών Εβραίων, που είχαν φτάσει στην πόλη κυρίως από την Ισπανία μετά τους ανελέητους διωγμούς του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας στα 1492, οδηγήθηκαν στα κρεματόρια στο πλαίσιο της «τελικής λύσης» για την ολοκληρωτική εξόντωσή τους, που ακύρωσε κάθε ανθρώπινο μέτρο Λογικής και Πολιτισμού.
 Από τα στρατόπεδα του μαρτυρίου, εκεί όπου ο άνθρωπος επέστρεψε στις πιο σκοτεινές καταβολές του, το Άουσβιτς, το Μπιρκενάου, την Τρεμπλίνκα και το Λουμπλίν που στο άκουσμά τους και μόνο νοιώθει κανείς δέος κι ανατριχίλα, θα γύριζαν για πάντα σημαδεμένοι από τη φρίκη και την ναζιστική θηριωδία για να διηγηθούν τι συνέβη, μόλις 1950, ένα ποσοστό δηλαδή περίπου 4%... 
 Οι Γερμανοί μπήκαν στη Σαλονίκη στις 9 Απριλίου του 1941. Όμως δεν εφάρμοσαν από την πρώτη στιγμή τις αντιεβραϊκές διώξεις αφού πρυτάνευε στα σχέδιά τους, το πώς θα τους χρησιμοποιήσουν ως εργάτες βάζοντας ταυτόχρονα χέρι στον πλούτο τους.
 Σταδιακά, μετέτρεψαν την Κοινότητα σε μια άβουλη μάζα, έχοντας φυλακίσει τους ηγέτες της, την ώρα που η φοβερή πείνα του ΄42 και ένας φονικός εξανθηματικός τύφος κορύφωναν τους φόβους της και έκαναν πιο απτή την απειλή. 
 Η προεργασία για την τελική λύση εγκαινιάσθηκε από το επόμενο έτος με το σύστημα που δοκιμάστηκε και σε άλλες χώρες. Έπρεπε να καταστραφούν όλα τα μνημεία που υπενθύμιζαν την ιστορία και την ύπαρξη των Εβραίων. Καταστράφηκαν λοιπόν συναγωγές, αρχεία, νεκροταφεία.
 Κι όταν τον χειμωνα του ΄43 έκανε την εμφάνισή της στην πόλη η τετράδα των «αγγέλων της κολάσεως» Άντολφ Άϊχμαν, Ντήτερ Βιτσλιτσένσκι, Μαξ Μέρτεν και Αλόϊς Μπρούνερ, η μοίρα των Εβραίων της Ελλάδας είχε σφραγιστεί οριστικά.
 Θυμίζουμε ότι με βάση την απογραφή του 1931 ζούσαν στη χώρα 62.700 Εβραίοι, από τους οποίους σύμφωνα με επίσημους υπολογισμούς των Συμμάχων επιβίωσαν λιγότεροι από 10.000. 
 Εκτός από την ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, εξαφανίστηκαν σχεδόν οι παλαιές κοινότητες των Ιωαννίνων, της Καστοριάς, της Κέρκυρας και της Ρόδου. 
 Όσο για 324 Εβραίους της Κρήτης, η λύση που επελέγη ήταν ακόμα πιο «ριζική». Τους φόρτωσαν μαζί με Κρήτες αντιστασιακούς σε ένα καράβι και το βύθισαν άγρια στα γαλανά νερά του Αιγαίου, στις 7 Ιουνίου του 1944 έξω από τη Σαντορίνη. 
 *Με πληροφορίες από το Αρχείο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, 
και το βιβλίο "Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ελλάδος 1941-1944 Απο γερμανικά και ελληνικά αρχεία", Εκδόσεων της "Εστίας", του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης Πολυχρόνη Κ. Ενεπεκίδη Γιώργος Χατζηδημητρίου
[https://www.penna.gr/reportage/9055-i-thessaloniki-tima-ti-mnimi-ton-evraion-tis]

Διαβάστε και εδώ σχετικά από το Έθνος: 

Ολοκαύτωμα: 74 χρόνια μνήμης για τη μεγαλύτερη φρίκη στην Ιστορία

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020

ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Κυρία, υπάρχουν σήμερα ποιητές, όχι αυτοί οι γνωστοί, που είναι όλοι πεθαμένοι και που έχουμε βαρεθεί να τους ακούμε;
Εμείς, άμα γράφουμε ποιήματα είμαστε ποιητές;
Ποιος είναι αυτός που δίνει αυτόν το χαρακτηρισμό σ'αυτούς που γράφουν;

Αυτές- και άλλες ακόμη - ήταν μερικές από τις απορίες των μαθητών μου, τώρα που στην Α΄Λ μπαίνουμε στην ενότητα της ποίησης.


Και πράγματι, σε πείσμα των δύσκολων καιρών, υπάρχουν Έλληνες ποιητές και μάλιστα πολλοί.




Διαβάστε γι'αυτούς και ποιήματά τους στους παρακάτω συνδέσμους:
1) Οι νέοι Έλληνες ποιητές

2) Πέντε νέοι ποιητές της Θεσσαλονίκης

3) Έξι σύγχρονοι Έλληνες ποιητές 

4) Οι νέοι ποιητές μας

5) Ύμνος του Gardian στους νέους ποιητές μας

6) Υπάρχει νέα ελληνική ποίηση που να λέει κάτι; (συζήτηση με τον ποιητή και ψυχίατρο Σωτήρη Παστάκα)

Και κάτι από τους παλιότερους...


Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2020

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ

Στο παρακάτω βίντεο αναλύεται ο διωγμός που βίωσαν οι Έλληνες από το 1914 στην Τουρκία, χρονιά στην οποία η Οθωμανική αυτοκρατορία εισήλθε στο πλευρό της Γερμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μέχρι και το 1917.
Οκτώ χρόνια πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή εκδηλώθηκε στη Φώκαια της Μικράς Ασίας το πρώτο κύμα διωγμών του ελληνικού στοιχείου. Ενας γάλλος αρχαιολόγος , μέλος της Γαλλικής Αρχαιολογικής αποστολής κατέγραψε με τη φωτογραφική του μηχανή τα γεγονότα. Στο ντοκιμαντέρ επιζήσαντες αφηγούνται