ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

 ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΣΥΝΕΞΕΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ Γ΄Λ

ΚΕΙΜΕΝΟ 1       

Η παγκοσμιοποίηση της εκμετάλλευσης των παιδιών

 

  1η     Η είδηση δεν συγκίνησε κανέναν. Οι πάσης αποχρώσεως εφημερίδες και γενικά τα ΜΜΕ ήταν απασχολημένα με το να αναλύουν το «μήνυμα των εκλογών» και έτσι δεν βρήκαν την ευκαιρία ούτε να αναλύσουν ούτε να καταγγείλουν ότι στην Κωνσταντινούπολη παιδάκια 10-12 ετών ράβουν τα τζιν Benetton με μεροκάματο λιγότερο του ενός ευρώ την ημέρα. Κανένας δεν φώναξε για σκάνδαλο, γιατί φαίνεται ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν έχουμε να πούμε τίποτα για την παγκοσμιοποίηση της εκμετάλλευσης των παιδιών.

2η  Το θέμα -αν δεν μας φαίνεται φυσιολογικό- δεν μας απασχολεί. Στην εποχή μας σκάνδαλο είναι ότι πέφτει το Χρηματιστήριο και όχι ότι κάθε λεπτό πεθαίνουν 25 παιδιά από ασιτία· ότι 250 εκατομμύρια αγοράκια και κοριτσάκια σε όλον τον κόσμο ηλικίας 5-14 χρόνων δουλεύουν 14-16 ώρες την ημέρα δένοντας κόμπους σε χαλιά, στρίβοντας φύλλα καπνού, κόβοντας σπίρτα· ότι παιδάκια παραμορφώνουν τα χέρια τους ράβοντας μπάλες, κόβοντας διαμάντια, παραμορφώνουν τα πόδια τους δουλεύοντας σε υαλουργίες, σε νταμάρια ή κάνοντας τους βαστάζους στις αγορές· ότι κοριτσάκια όχι μεγαλύτερα από 12 χρόνων πωλούνται για τα χαρέμια των αραβικών κρατών σαν αγελάδες σε παζάρια· ότι αγοράκια και κοριτσάκια πουλούν το κορμί τους στους δρόμους της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.

 3η   Ο Μπένετον δεν είναι ούτε χειρότερος ούτε καλύτερος από τους υπόλοιπους άρχοντες των πολυεθνικών: από τη Nike, την Adidas, τη Fiat, τη United Fruit κ.τ.λ. Ακολουθεί τους νόμους της ελεύθερης αγοράς, όπως κάνουν όλοι, μεταφέροντας την παραγωγή του εκεί όπου το κόστος εργασίας είναι χαμηλότερο· εκεί όπου τα δικαιώματα εργασίας είναι ελάχιστα ως ανύπαρκτα. Και αν σε αυτές τις χώρες δουλεύουν μωρά, δεν φταίνε οι καθώς πρέπει καπιταλιστές της πολιτισμένης Δύσης. Φταίνε οι νόμοι των υπανάπτυκτων κρατών, φταίνε οι βάρβαροι γονείς του Τρίτου Κόσμου που βάζουν τα παιδιά τους να δουλεύουν.

 4η   Όμορφος ο κόσμος της ελεύθερης αγοράς· ο κόσμος της παγκοσμιοποίησης που «προάγει τον πλούτο των εθνών και την ευημερία των ατόμων». Υπάρχουν στον πλανήτη ένα δισεκατομμύριο φτωχά παιδιά και οι στατιστικές της Unicef λένε ότι το ένα στα δύο εργάζεται στην κυριολεξία για ένα πιάτο φαΐ στις βιομηχανίες που παράγουν προϊόντα made in... που πωλούνται στις αγορές της Δύσης. Οι στατιστικές επίσης λένε ότι το ένα στα δύο παιδιά των φτωχών και απόκληρων του πλανήτη είναι πλεονάζον. Οι αγορές δεν το χρειάζονται. Δεν είναι παραγωγικό. Και όποιος δεν παράγει, ως γνωστό, δεν χρειάζεται. Γι' αυτό καλύτερα να πεθαίνουν προτού μεγαλώσουν και γίνουν επικίνδυνα. Για του λόγου το αληθές, οι παρααστυνομικές ομάδες στη Βραζιλία δολοφονούν κατά μέσο όρο τέσσερα παιδιά την ημέρα, ενώ στη ναρκοδημοκρατία της Κολομβίας (που είναι πιο παραγωγικοί) φθάνουν τα έξι παιδιά ημερησίως.

 5η  Για όσους σηκώνουν τους ώμους νομίζοντας ότι αυτά συμβαίνουν μακριά τους, στη γη των βαρβάρων, έχω δυσάρεστα νέα. Σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ, πέντε εκατομμύρια παιδιά -κυρίως μεταναστών από τη Λατινική Αμερική- εργάζονται οικοδομώντας το αμερικανικό θαύμα. Στα αγροκτήματα-μοντέλο του κράτους της Καλιφόρνιας 500.000 παιδιά από 5 ως 12 ετών δουλεύουν, για δύο δολάρια, 12 ώρες την ημέρα κάτω από τεχνητές βροχές εντομοκτόνων. Στη Βρετανία (όπου η παιδική εργασία επιτρέπεται διά νόμου από 13 χρόνων) τέσσερα στα δέκα παιδιά εργάζονται με πενιχρά μεροκάματα.

6η  Τα παιδιά του κόσμου ουρλιάζουν στέλνοντας μηνύματα αγωνίας, αλλά αυτά δεν φθάνουν στα αφτιά μας. Έχουμε άλλα σοβαρότερα προβλήματα να λύσουμε από εκείνα της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, της ανισότητας, της περιθωριοποίησης, της αδικίας και έτσι δεχόμαστε ότι μπορούμε να θυσιάσουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά (των άλλων) στον βωμό της παγκοσμιοποίησης.

(Β. Μουλόπουλος, εφημ. Το Βήμα)

 

 

ΚΕΙΜΕΝΟ 2

ΠΗΓΗ: Universal Press syndicate

ΚΕΙΜΕΝΟ 3

«Του Κόσμου Οι Λαοί» (στίχοι του τραγουδιού του συγκροτήματος «Κοινοί Θνητοί», 2018)

Έχει αίμα το Adidas το καινούριο που φοράω
και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω
έχει κόπο και ιδρώτα το πουκάμισο το Armani
και κουβάλημα οι σπόροι στου καφέ μου το χαρμάνι

Έχει πόνο και φοβέρες κάθε κουταλιά Nutella
και το δέρμα που χρειάστηκε στης μπάλας μου την γκέλα
έχει δάκρυα ο κάθε κόμπος που έχω στο χαλί μου
και το τζόκεϊ που με μαγκιά φοράει η κεφαλή μου

Γιατί όλα όσα είπα της ζωής μου προϊόντα
μου τα αφήσαν οι δικοί μου ή τα αγόρασα από σπόντα
τα δουλέψανε παιδιά που είναι γεννημένα δούλοι
μεροφάι μεροδούλι, και εμείς παίζουμε κρυφτούλι

Τυνησία και Σουδάν Μαλαισία Πακιστάν
και δεκάδες χώρες που τα πιτσιρίκια δεν θα φαν
για να έχω εγώ μπουφάν με υπογραφή της Nike
μπας και δώσει ο Θεός να μου κάνουν κανένα like

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

 

Α. Να δώσετε με συντομία (50-70 λέξεις)τους λόγους για τους οποίους, σύμφωνα με το κείμενο, υπάρχει εκμετάλλευση των παιδιών σε παγκόσμια κλίμακα.

 

Β1.    Μελετήστε την 1^η, την 3^η και την 6^η παράγραφο του άρθρου και εντοπίστε τα σημεία που ο αρθρογράφος χρησιμοποιεί την ειρωνεία:

α) να αναφέρετε εναντίον ποιων στρέφεται η ειρωνεία του και

β) να αξιολογήσετε το επικοινωνιακό αποτέλεσμα που κάθε φορά επιτυγχάνεται.

 

 

Β2.    Μελετήστε την 2^η παράγραφο. Ποιος είναι ο στόχος του αρθρογράφου; Με ποιους τρόπους υπηρετείται αυτός ο στόχος και πώς τους αξιολογείτε; (προσέξτε και τις γλωσσικές επιλογές του π.χ. υποκοριστικά, σχήματα λόγου κ.ά.)

 

 

Β3.    Μελετήστε την 5^η παράγραφο του κειμένου. Ποιος είναι ο στόχος του αρθρογράφου; Με ποιους τρόπους υπηρετείται αυτός ο στόχος και πώς τους αξιολογείτε;

 

 

Β4.    Με ποιους τρόπους αναπτύσσει ο αρθρογράφος την πρώτη παράγραφο;

 

 

Β5.  α) Στο άρθρο του ο Μουλόπουλος χρησιμοποιεί το α΄ πληθυντικό. Τι επιτυγχάνει με την επιλογή αυτή;

    β) Στην τελευταία παράγραφο να αντικαταστήσετε το α΄ πληθυντικό πρόσωπο με β΄ πληθυντικό. Ποια αλλαγή παρατηρείτε στο ύφος και το επικοινωνιακό αποτέλεσμα;

 

 

Β6.    Να αντικαταστήσετε τις έντονα τυπωμένες μεταφορικές φράσεις με άλλες που να αποδίδουν με σαφήνεια το νόημα.

 

 

Β7.  Να σχολιάσετε σε μια παράγραφο 70-80 λέξεων περίπου το περιεχόμενο του κειμένου 2.

 

 

Β8. α. Ποιο πιστεύετε ότι είναι το κοινό σημείο των τριών κειμένων από πλευράς περιεχομένου;

β. Με ποιον τρόπο δίνεται το θέμα σε κάθε κείμενο και ποιον από τους τρεις θεωρείτε πιο πετυχημένο, λαμβάνοντας πάντα υπόψη το σκοπό του κάθε κειμένου. 

 

 

Γ. Ποιο είναι το βασικό, κατά τη γνώμη σας, θέμα των στίχων του τραγουδιού  «Του Κόσμου Οι Λαοί»;  Να το τεκμηριώσετε με 3-4 κειμενικούς δείκτες. Ποια η προσωπική σας άποψη για το θέμα;

 

 

Δ. Παρά τη συνταγματική κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων του παιδιού παρατηρείται σε αρκετές περιπτώσεις κατάφωρη παραβίασή τους. Σε ένα άρθρο 400 λέξεων  που θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα του σχολείου σας να καταγγείλετε φαινόμενα παραβίασης των δικαιωμάτων του παιδιού στις μέρες μας.

Ποια πρέπει να είναι η στάση μας ως πολιτών απέναντι στο πρόβλημα;

Να αξιοποιήσετε δημιουργικά πληροφορίες από τα κείμενα αναφοράς.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο 1 με τις ερωτήσεις Β1 - Β6 είναι αναρτημένο στο προσωπικό blog  του καλού συναδέλφου και φίλου Λάζαρου Λαζαρίδη (http://filologika-logika.blogspot.com/2020/03/2020_25.html) και το χρησιμοποιώ με την άδειά του.

 

Παιδική εργασία και εκμετάλλευση  

Του Κόσμου Οι Λαοί (Από το συγκρότημα "Κοινοί θνητοί" 2018)

"Unos países poseen, en fin, abundantes recursos,

otros no poseen nada.

¿Cuál es el destino de estos?

¿Morirse de hambre?

¿Ser eternamente pobres?

¿Para qué sirve entonces la civilización?

¿Para qué sirve la conciencia del hombre?

¿Para qué sirven las Naciones Unidas?"1

• 1."Κάποιες χώρες έχουν άφθονους πόρους
  Ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα
  Ποια είναι η μοίρα τους?
  Να πεθάνουν από την πείνα?
  Να υπάρχει για πάντα φτώχεια?
  Ποιος είναι τότε ο σκοπός του πολιτισμού?
  Γιατί τότε υπάρχει η ανθρώπινη συνείδηση?
  Ποιος είναι τότε ο σκοπός του ΟΗΕ?"
                                          Φιντέλ Κάστρο - Απόσπασμα από την ομιλία του στον ΟΗΕ (1979)

 

Έχει αίμα το Adidas το καινούργιο που φοράω

και το κινητό στη θήκη που στο χέρι μου κρατάω

έχει κόπο και ιδρώτα το πουκάμισο τ' Armani

και κουβάλημα οι σπόροι στου καφέ μου το χαρμάνι

Έχει πόνο και φοβέρες κάθε κουταλιά Nutella

και το δέρμα που χρειάστηκε στης μπάλας μου τη γκέλα

έχει δάκρυα ο κάθε κόμπος που 'χω στο χαλί μου

και το τζόκεϊ που με μαγκιά φοράει η κεφαλή μου

Γιατί όλα όσα είπα, της ζωής μου προϊόντα

μου τ' αφήσαν οι δικοί μου ή τ' αγόρασα από σπόντα

τα δουλέψανε παιδιά που 'ναι γεννημένα δούλοι

μεροφάι μεροδούλι και εμείς παίζουμε κρυφτούλι

Τυνησία και Σουδάν, Μαλαισία, Πακιστάν

και δεκάδες χώρες που τα πιτσιρίκια δεν θα φαν

για να έχω εγώ μπουφάν με υπογραφή της Nike

μπας και δώσει ο Θεός να μου κάνουν κάνα "Like"

 

Όταν έβγαινα να παίξω στην αλάνα με τη μπάλα

κάποιες οικογένειες δεν είχαν να πάρουν γάλα

Όταν άφηνα χαρταετό στον ουρανό να ανέβει

κάποιοι αφήναν το παιδί τους μοναχό να ζητιανεύει

Όταν μου 'λεγε η γιαγιά μου κάθε βράδυ παραμύθια

σκότωναν αθώες ψυχές, άλλωστε, έτσι από συνήθεια,

όταν μου 'φερνε η νονά μου τη λαμπάδα και παιχνίδια

συνομήλικοί μου ψάχναν την τροφή τους στα σκουπίδια

Όταν έβλεπα μικρός το "Xοντρό και τον Λιγνό"

βάζαν σκλάβους να δουλεύουν στα ορυχεία του Κονγκό

όταν οι γονείς μου μ' είχαν όλο αγκαλιές και χάδια

χαρτομάντηλα πουλούσαν και λουλούδια στα φανάρια

Ό,τι φόρεσα ως τώρα Nike, Puma και Sportex

τα 'χουν φτιάξει δια της βίας στην Ασία, στο Μπαγκλαντές

όσα λόγια και να πω, όσους στίχους και να γράψω,

στράφι θα πάνε κι αυτοί αν τον κόσμο δεν αλλάξω

 

Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί

αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα

μα αλλάζουν οι καιροί και θα 'ρθει η στιγμή

κι ο δούλος θα 'ναι αυτός που βάζει στέμμα

 

Όταν έπαιζα μικρός με το πρώτο το Nintendo

στην Ινδία οι ανήλικοι κουβάλαγαν τσιμέντο

όταν έφτιαχνα το δέντρο με φωτάκια και στολίδια

τα παιδιά στη Βραζιλία ψάχναν μέσα στα σκουπίδια

Όταν έκανα ποδήλατο στο δρόμο τα απογεύματα

συνομήλικους στην Κίνα τους σκοτώναν για μοσχεύματα

κοκκίνιζα σαν κοίταζα της τάξης τα κορίτσια

ενώ στην Ινδονησία τα πουλούσανε για βίτσια

Όταν έβλεπα τον Αλαντίν στην Disney με το τζίνι

τα αδέλφια μου γαζώνανε κάτω στη Παλαιστίνη

μα σε ευχαριστώ Θεέ, που 'χω και έναν ΟΗΕ

και να ενδιαφερθώ γι' αυτά δεν χρειάστηκε ποτέ

Να είναι καλά και το ΝΑΤΟ και οι Ηνωμένες Πολιτείες

της θρησκείας το αδερφάτο, μ' όλες τις παιδεραστίες

μα όμως πάνω από όλα τα άλλα, στου μεγάρου μας τη σάλα

δεν θα είχες την κουτάλα, αν δεν ήσουν καπιτάλα

 

Και το σύστημα ρολόι που ρυθμίστηκε να τρώει

την εργατική την τάξη που όλα αυτή τα έχει παράξει

μα άντε να το καταλάβει και μετά ποιος θα προλάβει

απ' το κύμα να γλυτώσει και πανί να ανασηκώσει

 

Στο σχολείο ως αριστούχος να κρατάω τη σημαία

ήμουν από άλλη χώρα και δεν μ' έκανες παρέα

με έχεις σκοτώσει στο Ιράκ, στο Βιετνάμ, στη Παλαιστίνη

εγώ αγέννητο μωρό και δεν είχα καν ευθύνη

Μου έχεις βγάλει τα όργανα μου, μπας και πάρεις τα λεφτά σου

για να ζήσουν παραπάνω λίγο τα αφεντικά σου

με είχες σκλάβο στο παζάρι και με πούλαγες, φαντάσου

θα γυρίσει ο τροχός και θα 'ρθει και η σειρά σου

μέσα σ' αυτήν την μηχανή αν ενωθούμε όλοι μαζί

και χαράξουμε αντίθετη πορεία στο γρανάζι

ένα θα γίνω εγώ και εσύ και θα έρθει εκείνη η στιγμή

όπου αλλάζουν οι καιροί και σίγουρα θα τους πειράζει

Αρκεί σε αυτή την μηχανή, όλου του κόσμου οι λαοί

αν σταματήσουμε για πάρτη τους άλλο να χύνουμε αίμα

και θα έρθει εκείνη η στιγμή που η φωνή μας θα ακουστεί

κι ο δούλος μόνος νικητής στην κεφαλή θα βάζει στέμμα

 

Σε αυτή την μηχανή, του κόσμου οι λαοί

αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα

μα αλλάζουν οι καιροί και θα 'ρθει η στιγμή

κι ο δούλος θα 'ναι αυτός που βάζει στέμμα

                                                                        https://lyricstranslate.com

Το τραγούδι μετά από πολλές περιπέτειες λόγω  του αποκλεισμού  του από το you tube (www.alfavita.gr/koinonia/328564_youtube-apokleiei-tragoydi-toy-kosmoy-oi-laoi-ton-koinon-thniton) κυκλοφορεί χωρίς το video που το συνόδευε με τον τίτλο "Σ'αυτή τη μηχανή"

Δείτε και εδώ πρόσθετο υλικό για τα δικαιώματα του παιδιού

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ

Από τον Ιανουάριο του 2021, οι γυναίκες που λείπουν στην Ελλάδα γιατί δολοφονούνται από τους συντρόφους τους, τα θύματα της πατριαρχίας και της γυναικοκτονίας, της ακραίας μορφής της έμφυλης βίας, γεμίζουν ένα «μαύρο» ημερολόγιο.

Γενικός ορισμός  ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑΣ

Δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:

• τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο,
• τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού,
• τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής»,
• τη στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, 
• τη δολοφονία γυναικών λόγω προίκας,
• τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξ' αιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους και της ταυτότητας φύλου,
• τη δολοφονία αυτόχθονων γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους,
• βρεφοκτονία και εμβρυοκτονία βασισμένη στην επιλογή φύλου,
• περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων,
• κατηγορίες μαγείας
• περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.
• 
  Στατιστικός ορισμός

Η δολοφονία μιας γυναίκας από ερωτικό σύντροφο και ο θάνατος μιας γυναίκας ως αποτέλεσμα πρακτικής που είναι επιβλαβής στις γυναίκες. Ως ερωτικός σύντροφος νοείται πρώην ή νυν συζύγος ή συντρόφος, ανεξάρτητα από το αν ο/η δράστης/στρια έχει μοιραστεί ή μοιράζεται την ίδια κατοικία με το θύμα.

ΠΗΓΗ: https://eige.europa.eu/el/taxonomy/term/1128

Γυναικοκτονίες 2021: Στη μνήμη της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου (15/11/2021)

Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου που δολοφονήθηκε στην Φολέγανδρο, παρέλαβε το μεταπτυχιακό δίπλωμα της κόρης της στη Φαρμακευτική. Είχε τη δύναμη να σταθεί όρθια σε μια συγκινητική τελετή και να διαβάσει Ρίτσο:  «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί…»

Πηγή:www.dimokratiki.gr

Απόσπασμα από το ποίημα Σχήμα της απουσίας. 

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα
χωρίς κανείς να το μαλώσει’ σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα,
εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα
κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή
και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο δροσερόν αέρα
σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα. Τότε ολόγυρα
μαζεύονται, σα γύρω από μιαν άσπρη φωτιά, τα μικρά πρόβατα 
να ζεσταθούνε’ και λίγο πιο πέρα
ένα ψηλό, ολομόναχο, άσπρο άλογο
φέγγοντας όλο κάτω απ΄ την αστροφεγγιά
κλαίει με μεγάλα, κατάφωτα δάκρυα, κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του.

 

Τα βράδια του καλοκαιριού, την ώρα που κλείνουν τα δημόσια πάρκα
και τα μικρά κορίτσια με τις παραμάνες τους γυρίζουν στα σπίτια τους
κι άλλα μικρότερα μες στα καρότσια τους, κοιμισμένα κιόλας,
πίσω τους έρχονται σε μια βουβή, αόρατη ακολουθία, τα πεθαμένα κορίτσια,
ωχρά, με μαραμένα μαλλιά, κρατώντας στα δεμένα χέρια τους 
τις ξερές ανθοδέσμες τους, σα μικρά ποιήματα
που δεν πρόφτασαν να τα μάθουν απ’ έξω.

Στέκουν από μακριά και κοιτάζουν τις κορδέλες και τα παιχνίδια κρεμασμένα στα περίπτερα,
τη φωτισμένη, ταπεινή βιτρίνα του γειτονικού ψιλικατζίδικου
αφήνοντας σε κάθε βήμα τους ένα χώρο εσωτερικό που τον γεμίζει αμέσως
μια σκιά μενεξεδένια και ρόδινη. Φτάνουν ως έξω απ’ το σπίτι τους, 
κοιτούν το κλεισμένο παιδικό τους παράθυρο,
υψώνουν μια στιγμή το χέρι, μα δε χτυπούν τη γρίλια. Από μέσα 
ακούνε οι γονείς το χτύπημα’ αφήνουν την πετσέτα να πέσει στο τραπέζι
σα να πέφτει ένα μεγάλο ξερό φύλλο πάνω στο χρόνο. Ανοίγουν την πόρτα.

Δεν είναι τίποτα. Βλέπουν μονάχα
τα μαραμένα αστέρια, τον άδειο ουρανό, τον άδειο κόσμο
και ξανακλείνουν την πόρτα σα να μπαίνουν μέσα τα παιδιά τους.

Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο
το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της –
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί, για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.

Ένα μικρό κορίτσι, ανύποπτα, νυχτώθηκε άξαφνα μέσα στη λύπη.
Τι ‘ταν λοιπόν η ζωή; Κι αυτός ο πόνος; Κι η κραυγή τούτη;
Ήταν δικά του αυτά; Και περίμεναν πίσω απ΄ το γέλιο του
πανέτοιμα κι επίβουλα; Κι αυτά τ’ αγαπημένα πρόσωπα
που έσκυβαν πάνω του, μακρινά κιόλας; Άνοιξε ήσυχα, λοιπόν, 
την πόρτα ενός άστρου, μπήκε μέσα προφυλακτικά να μην ακούσουμε,
μα όλες τις νύχτες ‘κείνη η πόρτα ανοιχτή
χτυπάει απ’ τον αγέρα του μικρού λυγμού του. Κι ούτε μπόρεσε να σηκωθεί πια να την κλείσει.
Ούτε μπορούμε (είναι μακριά) να την κλείσουμε.

Δε μας γνωρίζει τίποτα. Μα εσύ επιμένεις αόρατη 
να μας γνωρίσεις πάλι με τη ζωή – να συμμαχήσουμε. Αν είναι
το βλέμμα σου μέσα στο βλέμμα μας, δε θ’ αρνηθούμε
να δούμε, να μιλήσουμε, να κινηθούμε. Αυτός ο νέος
ίσως μια μέρα και να σ’ αγαπούσε. Ετούτα τα κορίτσια 
ίσως και θα ΄ταν φιλενάδες σου. Σε τούτο το σχολείο 
θα πήγαινες μεθαύριο. Κι έτσι μέσα στη νύχτα
που φεύγουμε ξένοι, μπρος σε δυο σειρές ακατοίκητα σπίτια,
κάτω από γλόμπους χωρίς αχτίνες σαν κλεισμένα χέρια,
μια γλάστρα ποτισμένη που στάζει απ’ το παλιό μπαλκόνι
εμπιστεύεται πάλι τον ήχο της σ’ εμάς’ μια πόρτα
μισανοιγμένη, ξαγρυπνάει για ΄μας κι αυτός ο ξύλινος πάγκος
παρατημένος καταμεσής στην ερημιά, εμάς περίμενε να καθίσουμε, ξέροντας
πως κάπου εκεί, σ’ ένα μοναχικό παράθυρο, κρεμασμένο
ψηλά στη νύχτα, εσύ, πίσω απ’ το δαντελένιο κουρτινάκι, 
περιμένεις να σου χαμογελάσουμε».

Πηγή: katiousa.gr

Το συγκλονιστικό βίντεο της Lacta και της Διοτίμα για τις δολοφονίες γυναικών: «Μην με αφήσεις ποτέ»

Η εταιρεία που μέχρι σήμερα μίλαγε μόνο για την αγάπη και τον έρωτα, αυτή τη φορά μίλησε για μια ιστορία κακοποίησης και γυναικοκτονίας. Το Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών Διοτίμα μαζί με την Lacta, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών που είναι στις 25 Νοεμβρίου, έφεραν στο φως της δημοσιότητας μια ακόμα υπόθεση γυναικοκτονίας εμπνευσμένη από τις 13 υποθέσεις γυναικοκτονιών που έχουν συγκλονίσει φέτος την κοινωνία. Το βίντεο συνοδεύει η ευχή να μην υπάρξει καμία άλλη γυναικοκτονία. Στο ανατριχιαστικό βίντεο, η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, φαίνεται να βρίσκεται σε μια σχέση που ξεκινάει με έρωτα και τελειώνει σε θάνατο. Η σχέση τους ξεκινάει με πολύ μεγάλη δόση έρωτα και αγάπης: «Θα είσαι δικιά μου, μόνο δικιά μου» της ψιθυρίζει ο άντρας στην αρχή. Το ζευγάρι ζει τον έρωτά του σε μια αμμουδιά. Σύντομα φαίνεται πως παίρνουν την απόφαση να μετακομίσουν μαζί. Εκείνος όμως ξεκινάει να την ζηλεύει. Γίνεται παρεμβατικός και προσπαθεί να την αποκόψει από τον κοινωνικό της περίγυρο. Της ασκεί βία. Λεκτική και σωματική. Σύντομα, ο άντρας την δολοφονεί. Ακόμα μια γυναικοκτονία. Όχι πραγματική αυτή τη φορά. Στην πραγματική ζωή μετράμε ήδη 13 γυναικοκτονίες. Για τον λόγο αυτό, για να μην υπάρξει ακόμα μια γυναικοκτονία, η πρωταγωνίστρια στο τέλος λέει: «Σημασία έχει τι θα κάνεις εσύ που ακόμα μπορείς», δίνοντας έτσι θάρρος και δύναμη σε γυναίκες που βρίσκονται σε μια κακοποιητική σχέση να φύγουν.

ΠΗΓΗ: https://www.koutipandoras.gr/article/h-anatrihiastiki-diafimisi-tis-lacta-gia-tis-gynaikoktonies-min-me-afiseis-pote-giati-tha

 

 Στις 25 Νοεμβρίου, «Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών», εγκαινιάζεται η έκθεση She’s gone (Για ένα αδειανό πουκάμισο)
Το She’s gone (Για ένα αδειανό πουκάμισο) είναι ένα παγκόσμιο έργο που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, από πόλη σε πόλη, μια διαμαρτυρία για το παγκόσμιο φαινόμενο των γυναικοκτονιών που βιώνουμε και στη χώρα μας και μια κραυγή σιωπής εκ μέρους όλων των αθώων θυμάτων που δολοφονήθηκαν μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκες.

Πηγή: iefimerida.gr - Συγκλονιστική διεθνής έκθεση «She's gone», με ρούχα θυμάτων γυναικοκτονιών, ανάμεσά τους και της Ελένης Τοπαλούδη [βίντεο]

 

Διαδραστικός Χάρτης Έμφυλης Βίας !

Βίντεο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, με τίτλο «Πίσω από κλειστές πόρτες», με αφορμή την 25η Νοέμβριου, την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Ένα συγκλονιστικό βίντεο με μαρτυρίες γυναικών, θύματα έμφυλης βίας (Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι πραγματικά)

  

Δεμένη - Νατάσσα Μποφίλιου                      CD: Οι Μέρες του Φωτός

                                                                                Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος       

                                                                               Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου

δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του

με τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια του

 και μ' όλα τα μεγάλα όνειρα του

 

 Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα

σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα

 που έβγαζε και άφηνε στην άκρια

 καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα.

 

 Τι με ρωτάς,

 τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις

θες με κρατάς

κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

 

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο

 

Μεγάλωνα γι' αυτούς περιμένανε

 και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη

 και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε

τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη

 

 Τι με ρωτάς,

τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις

θες με κρατάς

κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

 

 Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

 μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο