ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ

Από τον Ιανουάριο του 2021, οι γυναίκες που λείπουν στην Ελλάδα γιατί δολοφονούνται από τους συντρόφους τους, τα θύματα της πατριαρχίας και της γυναικοκτονίας, της ακραίας μορφής της έμφυλης βίας, γεμίζουν ένα «μαύρο» ημερολόγιο.

Γενικός ορισμός  ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑΣ

Δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:

• τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο,
• τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού,
• τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής»,
• τη στοχευμένη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, 
• τη δολοφονία γυναικών λόγω προίκας,
• τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξ' αιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους και της ταυτότητας φύλου,
• τη δολοφονία αυτόχθονων γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους,
• βρεφοκτονία και εμβρυοκτονία βασισμένη στην επιλογή φύλου,
• περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων,
• κατηγορίες μαγείας
• περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.
• 
  Στατιστικός ορισμός

Η δολοφονία μιας γυναίκας από ερωτικό σύντροφο και ο θάνατος μιας γυναίκας ως αποτέλεσμα πρακτικής που είναι επιβλαβής στις γυναίκες. Ως ερωτικός σύντροφος νοείται πρώην ή νυν συζύγος ή συντρόφος, ανεξάρτητα από το αν ο/η δράστης/στρια έχει μοιραστεί ή μοιράζεται την ίδια κατοικία με το θύμα.

ΠΗΓΗ: https://eige.europa.eu/el/taxonomy/term/1128

Γυναικοκτονίες 2021: Στη μνήμη της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου (15/11/2021)

Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου που δολοφονήθηκε στην Φολέγανδρο, παρέλαβε το μεταπτυχιακό δίπλωμα της κόρης της στη Φαρμακευτική. Είχε τη δύναμη να σταθεί όρθια σε μια συγκινητική τελετή και να διαβάσει Ρίτσο:  «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί…»

Πηγή:www.dimokratiki.gr

Απόσπασμα από το ποίημα Σχήμα της απουσίας. 

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Κάποτε, μες στο βράδυ της άνοιξης, ένα παιδί σηκώνεται και φεύγει ανεξήγητα
χωρίς κανείς να το μαλώσει’ σηκώνεται αργά, απροειδοποίητα,
εκεί που καθόταν ήσυχα στο χώμα
κι η θέση του στο χώμα μένει ζεστή
και το σχήμα της στάσης του αχνίζει ακόμη στο δροσερόν αέρα
σχηματίζοντας ένα άλλο παιδί από υπόλευκη ζέστα. Τότε ολόγυρα
μαζεύονται, σα γύρω από μιαν άσπρη φωτιά, τα μικρά πρόβατα 
να ζεσταθούνε’ και λίγο πιο πέρα
ένα ψηλό, ολομόναχο, άσπρο άλογο
φέγγοντας όλο κάτω απ΄ την αστροφεγγιά
κλαίει με μεγάλα, κατάφωτα δάκρυα, κρατώντας ολόρθο το κεφάλι του.

 

Τα βράδια του καλοκαιριού, την ώρα που κλείνουν τα δημόσια πάρκα
και τα μικρά κορίτσια με τις παραμάνες τους γυρίζουν στα σπίτια τους
κι άλλα μικρότερα μες στα καρότσια τους, κοιμισμένα κιόλας,
πίσω τους έρχονται σε μια βουβή, αόρατη ακολουθία, τα πεθαμένα κορίτσια,
ωχρά, με μαραμένα μαλλιά, κρατώντας στα δεμένα χέρια τους 
τις ξερές ανθοδέσμες τους, σα μικρά ποιήματα
που δεν πρόφτασαν να τα μάθουν απ’ έξω.

Στέκουν από μακριά και κοιτάζουν τις κορδέλες και τα παιχνίδια κρεμασμένα στα περίπτερα,
τη φωτισμένη, ταπεινή βιτρίνα του γειτονικού ψιλικατζίδικου
αφήνοντας σε κάθε βήμα τους ένα χώρο εσωτερικό που τον γεμίζει αμέσως
μια σκιά μενεξεδένια και ρόδινη. Φτάνουν ως έξω απ’ το σπίτι τους, 
κοιτούν το κλεισμένο παιδικό τους παράθυρο,
υψώνουν μια στιγμή το χέρι, μα δε χτυπούν τη γρίλια. Από μέσα 
ακούνε οι γονείς το χτύπημα’ αφήνουν την πετσέτα να πέσει στο τραπέζι
σα να πέφτει ένα μεγάλο ξερό φύλλο πάνω στο χρόνο. Ανοίγουν την πόρτα.

Δεν είναι τίποτα. Βλέπουν μονάχα
τα μαραμένα αστέρια, τον άδειο ουρανό, τον άδειο κόσμο
και ξανακλείνουν την πόρτα σα να μπαίνουν μέσα τα παιδιά τους.

Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της,
χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει
σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο λίγο
το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη,
χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της –
ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε.

Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη
γιατί, για ό,τι γίνεται ‘κείνο που λείπει,
φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.

Ένα μικρό κορίτσι, ανύποπτα, νυχτώθηκε άξαφνα μέσα στη λύπη.
Τι ‘ταν λοιπόν η ζωή; Κι αυτός ο πόνος; Κι η κραυγή τούτη;
Ήταν δικά του αυτά; Και περίμεναν πίσω απ΄ το γέλιο του
πανέτοιμα κι επίβουλα; Κι αυτά τ’ αγαπημένα πρόσωπα
που έσκυβαν πάνω του, μακρινά κιόλας; Άνοιξε ήσυχα, λοιπόν, 
την πόρτα ενός άστρου, μπήκε μέσα προφυλακτικά να μην ακούσουμε,
μα όλες τις νύχτες ‘κείνη η πόρτα ανοιχτή
χτυπάει απ’ τον αγέρα του μικρού λυγμού του. Κι ούτε μπόρεσε να σηκωθεί πια να την κλείσει.
Ούτε μπορούμε (είναι μακριά) να την κλείσουμε.

Δε μας γνωρίζει τίποτα. Μα εσύ επιμένεις αόρατη 
να μας γνωρίσεις πάλι με τη ζωή – να συμμαχήσουμε. Αν είναι
το βλέμμα σου μέσα στο βλέμμα μας, δε θ’ αρνηθούμε
να δούμε, να μιλήσουμε, να κινηθούμε. Αυτός ο νέος
ίσως μια μέρα και να σ’ αγαπούσε. Ετούτα τα κορίτσια 
ίσως και θα ΄ταν φιλενάδες σου. Σε τούτο το σχολείο 
θα πήγαινες μεθαύριο. Κι έτσι μέσα στη νύχτα
που φεύγουμε ξένοι, μπρος σε δυο σειρές ακατοίκητα σπίτια,
κάτω από γλόμπους χωρίς αχτίνες σαν κλεισμένα χέρια,
μια γλάστρα ποτισμένη που στάζει απ’ το παλιό μπαλκόνι
εμπιστεύεται πάλι τον ήχο της σ’ εμάς’ μια πόρτα
μισανοιγμένη, ξαγρυπνάει για ΄μας κι αυτός ο ξύλινος πάγκος
παρατημένος καταμεσής στην ερημιά, εμάς περίμενε να καθίσουμε, ξέροντας
πως κάπου εκεί, σ’ ένα μοναχικό παράθυρο, κρεμασμένο
ψηλά στη νύχτα, εσύ, πίσω απ’ το δαντελένιο κουρτινάκι, 
περιμένεις να σου χαμογελάσουμε».

Πηγή: katiousa.gr

Το συγκλονιστικό βίντεο της Lacta και της Διοτίμα για τις δολοφονίες γυναικών: «Μην με αφήσεις ποτέ»

Η εταιρεία που μέχρι σήμερα μίλαγε μόνο για την αγάπη και τον έρωτα, αυτή τη φορά μίλησε για μια ιστορία κακοποίησης και γυναικοκτονίας. Το Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών Διοτίμα μαζί με την Lacta, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών που είναι στις 25 Νοεμβρίου, έφεραν στο φως της δημοσιότητας μια ακόμα υπόθεση γυναικοκτονίας εμπνευσμένη από τις 13 υποθέσεις γυναικοκτονιών που έχουν συγκλονίσει φέτος την κοινωνία. Το βίντεο συνοδεύει η ευχή να μην υπάρξει καμία άλλη γυναικοκτονία. Στο ανατριχιαστικό βίντεο, η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, φαίνεται να βρίσκεται σε μια σχέση που ξεκινάει με έρωτα και τελειώνει σε θάνατο. Η σχέση τους ξεκινάει με πολύ μεγάλη δόση έρωτα και αγάπης: «Θα είσαι δικιά μου, μόνο δικιά μου» της ψιθυρίζει ο άντρας στην αρχή. Το ζευγάρι ζει τον έρωτά του σε μια αμμουδιά. Σύντομα φαίνεται πως παίρνουν την απόφαση να μετακομίσουν μαζί. Εκείνος όμως ξεκινάει να την ζηλεύει. Γίνεται παρεμβατικός και προσπαθεί να την αποκόψει από τον κοινωνικό της περίγυρο. Της ασκεί βία. Λεκτική και σωματική. Σύντομα, ο άντρας την δολοφονεί. Ακόμα μια γυναικοκτονία. Όχι πραγματική αυτή τη φορά. Στην πραγματική ζωή μετράμε ήδη 13 γυναικοκτονίες. Για τον λόγο αυτό, για να μην υπάρξει ακόμα μια γυναικοκτονία, η πρωταγωνίστρια στο τέλος λέει: «Σημασία έχει τι θα κάνεις εσύ που ακόμα μπορείς», δίνοντας έτσι θάρρος και δύναμη σε γυναίκες που βρίσκονται σε μια κακοποιητική σχέση να φύγουν.

ΠΗΓΗ: https://www.koutipandoras.gr/article/h-anatrihiastiki-diafimisi-tis-lacta-gia-tis-gynaikoktonies-min-me-afiseis-pote-giati-tha

 

 Στις 25 Νοεμβρίου, «Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών», εγκαινιάζεται η έκθεση She’s gone (Για ένα αδειανό πουκάμισο)
Το She’s gone (Για ένα αδειανό πουκάμισο) είναι ένα παγκόσμιο έργο που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, από πόλη σε πόλη, μια διαμαρτυρία για το παγκόσμιο φαινόμενο των γυναικοκτονιών που βιώνουμε και στη χώρα μας και μια κραυγή σιωπής εκ μέρους όλων των αθώων θυμάτων που δολοφονήθηκαν μόνο και μόνο επειδή ήταν γυναίκες.

Πηγή: iefimerida.gr - Συγκλονιστική διεθνής έκθεση «She's gone», με ρούχα θυμάτων γυναικοκτονιών, ανάμεσά τους και της Ελένης Τοπαλούδη [βίντεο]

 

Διαδραστικός Χάρτης Έμφυλης Βίας !

Βίντεο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, με τίτλο «Πίσω από κλειστές πόρτες», με αφορμή την 25η Νοέμβριου, την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Ένα συγκλονιστικό βίντεο με μαρτυρίες γυναικών, θύματα έμφυλης βίας (Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι πραγματικά)

  

Δεμένη - Νατάσσα Μποφίλιου                      CD: Οι Μέρες του Φωτός

                                                                                Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος       

                                                                               Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου

δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του

με τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια του

 και μ' όλα τα μεγάλα όνειρα του

 

 Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα

σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα

 που έβγαζε και άφηνε στην άκρια

 καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα.

 

 Τι με ρωτάς,

 τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις

θες με κρατάς

κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

 

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο

 

Μεγάλωνα γι' αυτούς περιμένανε

 και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη

 και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε

τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη

 

 Τι με ρωτάς,

τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις

θες με κρατάς

κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

 

 Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

 μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο